‘Mijn kleding vertelt een verhaal’

Maud Groote Schaarsberg werd al op jonge leeftijd geboeid door de wereld van textiel en kleding. Ze ontwierp en maakte een rokje van tule. Want het moest gewoon ‘anders’ zijn. En nu, jaren later, studeert ze aan ARTEZ, Fashion Design in Arnhem. Door de week verblijft ze in Arnhem. In het weekend woont ze graag in Borne. Haar ultieme droom is om kostuums te ontwerpen voor theater- en filmproducties. In het kader van het Textiel Festival Twente zoeken we mensen op die ‘iets met textiel hebben’.

“Ik was 13 jaar en ging op zoek naar naailes”, vertelt de twintigjarige Maud. Helaas was er voor kinderen geen cursusaanbod. Als jong meisje schoof ze daarom bij oudere dames aan tafel om het kleermakersvak onder de knie te krijgen. Twee jaar later ontwierp ze voor de Kunstbende Overijssel zes ‘looks’. Hiermee behaalde ze de landelijke finale. Ze werd toegelaten tot de vooropleiding van Artez in Arnhem. Op 17-jarige leeftijd volgde ze voor enkele weken een snuffelstage bij een fashion- en designbedrijf in Londen. Dit alles zorgde ervoor dat ze werd toegelaten tot de beste mode-opleiding van Europa.

‘In mijn kleding moet een karakter zitten’

“In mijn ontwerpen wil ik iets vertellen, er moet een verhaal in zitten. Een relevant maatschappelijk issue moet herkenbaar zijn. Het moet een boodschap brengen. Iets waar je als toeschouwer een connectie mee hebt”, legt Maud uit. Vroeger kwamen mensen met lichamelijke afwijkingen in het circus terecht. Triest dat deze mensen attracties werden. Bij de start van haar studie heeft ze heeft dit verwerkt in haar ruimtelijke theatrale ontwerpen. Vroeger was er voor deze mensen geen normaal leven mogelijk. Ze gebruikt delen van korsetten, sluitingen en veters. Dit is een verwijzing naar het verleden. Waar een ingesnoerde taille het ideale vrouwbeeld bepaalde. Letterlijk en figuurlijk werden vrouwen in een keurslijf geduwd.

In eerste instantie kijkt ze naar hergebruik van materialen en het milieuvriendelijke aspect. Maar het is essentieel dat het wel aansluit bij het beeld en de vorm die ze wil creëren. Ze toont een lila jurkje dat gemaakt is van stroken band. Die heeft ze via een website uit Amerika laten komen. Daar heeft ze koperen gordijnringen en goudkleurige haarelastieken in verwerkt. Haar ontwerpproces gebeurt grotendeels op de pc. De uitvoering is meestal arbeidsintensief. Het vak heeft glamour. Maar het is hard werken. Gelukkig schieten haar vriendinnen weleens te hulp.

Tijdens de opleiding wordt er veel aandacht besteed aan slow fashion, hergebruik van stoffen en het sustainable ontwerpen. Het werken met restpartijen stof en kleding wordt omarmd. In het designproces wordt het ontwerpen van multifunctionele kledingstukken gestimuleerd. Kleding die je op verschillende manieren kunt dragen. We kennen allemaal de afritsbroek wel. Maar er is meer te bedenken.

Hoe gaan we ons kleden post-pandemie?

De coronatijd heeft zoals iedere tijdgeest zijn invloed op het modebeeld. Denk aan de New Look na de Tweede Wereldoorlog. Ook daar heeft Maud over nagedacht. Wat is de invloed van de actualiteit op ons kledinggedrag? Ze ziet dat we allemaal meer naar binnen zijn gericht. We passen ons kleedgedrag aan met leisurewear, comfortabele, casual kleding. Immers, we werken veel digitaal vanuit huis.

Waarom zou je al de nieuw ontworpen kledingcollecties uitvoeren? Met als gevolg dat er veel onverkocht in de winkel blijft hangen. Waarom moeten we de nieuwe collecties onmiddellijk in stof uitvoeren? Het kan ook virtueel. Dat scheelt veel verspilling van materiaal. Past het ons om in deze tijd van het nieuwe normaal eerst een digitale keuze te maken uit een virtuele collectie? En het dan pas te laten fabriceren? Is dit onze toekomst? Leggen wij als consument de nadruk op kleine capsulegarderobes? Een beperkte garderobe, bestaande uit kledingstukken die meer waarde hebben? Gaat er meer lokaal geproduceerd worden? Dragen wij meer duurzame en kwalitatieve basisstukken?

Passie en toekomst

Maud hoopt in de toekomst kostuums te ontwerpen die een karakter weergeven. Visueel moet het iets uitdrukken. Het moet een humoristische inslag hebben. Haar ontwerpen kenmerken zich door kleur, divers materiaalgebruik, opvallende vormen die toch op het lichaam passen. Maar die door bewegingen nieuwe vormen creëren. Ze wil de grens opzoeken van “de Twentse klederdracht: doe maar normaal dan doe je gek genoeg…” en een toch opvallende creatie. Haar aandacht gaat uit naar theatrale vormen. Tijdens haar stage in Londen, in het nieuwe studiejaar, kan ze zich daar op richten. In de toekomst zullen we van deze veelbelovende Bornse ontwerpster ongetwijfeld nog veel zien en horen. (YD)