Spektakel in stille De Veste

Het was een vreemde ambiance donderdagavond in De Veste. De allereerste internationale wedstrijd van de Apollo 8 dames op het Europese strijdtoneel waar zo lang naar was uitgekeken, werd immers gespeeld voor lege tribunes. Een tegenvaller van jewelste, want het zou immers een van de hoogtepunten in dit jaar moeten worden voor het succesvolle eredivisieteam.

Toch bleek er tijdens de wedstrijd geen sprake van een deceptie. Integendeel. Apollo 8 streed voor wat het waard was en even zag het er zelfs naar uit dat ze de overwinning tegen het Spaanse Sanaya Libby’s La Laguna naar zich toe zou trekken. In de vijfde en beslissende set drukten de gasten echter door en wonnen uiteindelijk met 2-3.
 

Trots

De Bornse volleybalvereniging moest de afgelopen weken alle zeilen bijzetten om te voldoen aan de regels die nu eenmaal behoren bij het organiseren van dergelijke internationale wedstrijden en dus ook van deze zestiende finale van de Challenge Cup. Maar ze kregen het voor elkaar en de trots was van de aanwezige gezichten te lezen toen het vanavond om 20.00 uur eenmaal zo ver was. De lege tribunes ten spijt. In elk geval waren er behoorlijk wat cameraploegen komen opdagen om de wedstrijd op beeld vast te leggen en de thuisblijvende supporters kond te kunnen doen van de gebeurtenissen in de Bornse sporthal.
 

Apollo 8 trok in de eerste set voortvarend van leer en gaf de voorsprong die al snel werd genomen gedurende de set ook niet meer uit handen: 26-24. In de tweede set zetten de gasten uit Tenerife echter een tandje bij en leek het spel te kantelen. Met 22-25 was het dus weer gelijk. En zo ging het ook tijdens de twee volgende sets die eindigden in resp. 25-20 en 18-25. 2-2 en dus werd een vijfde, beslissende set noodzakelijk. Ook daarin ging het voortdurend heen en weer. Dan weer leek Apollo 8 de overwinning te pakken, terwijl even later de Spaanse gasten toonden dat ze niet met lege handen uit Bornse wilden vertrekken.
 

Moegestreden

Dat strijdplan slaagde en Apollo 8 verloor de set met 12-15. Een eindstand van 2-3 dus. En alhoewel verliezen nooit leuk is, was er zo af en toe toch nog een glimlach zichtbaar op de gezichten van de moegestreden gastvrouwen. Een glimlach die vooral ook trots uitstraalde omdat ze op hoog niveau partij hadden weten te geven. “Heel jammer”, verzuchtte Florien Reesink na afloop. “We waren zó dichtbij.” Volgende week is de herkansing en volgt de return in Spanje. (AJ/BM)