Al zestig jaar gedeeld geluk
28-03-2017
BEREND EN STIEN TE RIET DIAMANTEN BRUIDSPAAR

Al zestig jaar gedeeld geluk

Hun huis is aan de voorkant versierd met ballonnen, vlaggetjes en het bekende bord waarop vermeld staat wat de reden is voor de feestvreugde. En op hun kleding dragen beiden een rozet met het getal 60. Berend te Riet en Stien Holstra delen dinsdag op de kop af zestig jaar lief en leed, waarvan al meer dan vijftig jaar aan de Piet Heinstraat. Reden genoeg voor burgemeester Rob Welten om het echtpaar met een bezoek te vereren en namens de gemeente de in dit soort gevallen gebruikelijke mand met lekkernijen aan te bieden.

Hun liefde ontbrandde ooit, toen Berend bij zijn zus Minie op bezoek was bij wie ook de uit Oldenzaal afkomstige Stien geregeld thuis kwam. “Minie zei op een keer dat ze iets ging halen bij de bakker, maar dat was gewoon doorgestoken kaart”, vertelt Stien lachend, “om ons alleen te kunnen laten. Het was daarna al snel aan tussen ons.”
Het huwelijk van de katholieke Stien en de hervormde Berend werd een schoolvoorbeeld van twee geloven op één kussen. “Zijn moeder vond het niet fijn en mijn familie ook niet”, bekent Stien. “Maar ze hebben het uiteindelijk wel aanvaard.”

Tijdens het bezoek van de burgervader voert daarna vooral de man des huizes het hoogste woord. Trots op zijn echtgenote die altijd zo schoon is en hem voor een deel zijn goede opvoeding heeft bijgebracht. Een erfenis van haar werk in de huishouding bij de familie Kroeze, directeur van Koninklijke Nijverdal ten Cate. “Een super vrouw”, vat Berend te Riet het kernachtig samen.

Op en top Bornenaar
Zelf is Berend te Riet op en top Bornenaar. “Ik woon hier al honderden jaren”, zegt hij met gevoel voor overdrijving. Wij zijn hier komen wonen toen mijn moeder op een gegeven moment niet meer goed kon lopen en het vanaf hier niet ver was naar haar huis aan de Evertzenstraat. Zo konden we geregeld wat voor haar doen. Zij is 92 jaar geworden.”

Berend is al vanaf zijn zevende lid van BVV Borne. “Als je een beetje goed kon voetballen, had je zo een baantje bij Spanjaard. Ik heb het eerste elftal nooit gehaald, maar daar wel een tijdje gewerkt. Na de bevrijding ben ik naar Hazemeijer in Hengelo gegaan. Ik zat daar op de afdeling automaten en als ze hulp nodig hadden, sprong ik ook bij in de buitendienst. In de textiel viel veel minder te verdienen dan in de metaal. Bij Hazemeijer heb ik het heel goed gehad. Ik ben er gestopt, toen ik zestig werd. Ik kost de staat veel geld, haha. Maar anders had een jongere eruit gemoeten en dat vond ik niet rechtvaardig.”

Van 1947 tot 1950 diende hij het land in voormalig Nederlands Indië. “Ik zeg nooit Indonesië, want dat vind ik maar een raar woord. Ik ben er gezond heen gegaan en gezond terug gekomen. Ik ben een echte vaderlander”, is wat hij er over kwijt wil. “Ook over de oorlogsjaren wil ik niet praten. Dat heb ik al zo vaak gedaan. Ik heb genoeg meegemaakt, laten we het daar maar op houden. Ik ben niet bang en een medemens laat ik nooit in de steek.” Een erepenning van de oorlogsveteranen en een speld van de Derde Divisie, waarmee hij in Indië vertoefde, zijn er de stille getuigen van. Vorig jaar nog mocht hij bij de plaatselijke herdenking van oorlogsslachtoffers een krans leggen voor restaurant Dorset.

Altijd goed verzorgd
Stien groeide op als jongste telg in een Oldenzaals gezin met zeven kinderen, met drie broers en evenveel zussen. “Dat was leuk, maar op een gegeven moment ook niet meer. Mijn oudste broer was zeventien jaar ouder dan ik en op mijn achtste was ik al tante. Mijn moeder stierf toen ik tien was. Ik klaag niet hoor, ze hebben me altijd goed verzorgd, ze waren allemaal wel gek met mij.”

In 1995 werd ze getroffen door kanker aan haar speekselklieren, die haar in het Antonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis in Amsterdam deed belanden. Eenmaal weer thuis kwam na enige tijd het bericht dat er uitzaaiingen in haar longen waren aangetroffen. “Ik stond er onverschillig tegenover, maar het bleek kwaadaardig te zijn. Ik zei: dat kan niet de uitslag van mijn onderzoek zijn geweest, die is van iemand anders. Die bestralingen die ik onderging waren heel vervelend, mijn hele gezicht is erdoor verbrand. Maar dat is gelukkig allemaal verleden tijd. Er heeft echt een engeltje op mijn schouder gezeten.”

Nog steeds met de auto
Wonder boven wonder is zij de fitste van de twee. Ze fietst nog geregeld en rijdt zelfs nog auto. Pas nog werd haar rijbewijs verlengd, nadat ze in twintig minuten tijdens een rijvaardigheidstest had bewezen de stuurmanskunst nog best machtig te zijn. “Heel fijn, want nu hoeven we geen taxi te bestellen of hulp te vragen van goedwillende buren als Berend met me mee wil boodschappen doen”, vertelt ze.

Een bezoek aan een dokter is een bijzonderheid voor Berend te Riet, al gaat het lopen steeds moeizamer. “Ik heb heel veel geluk gehad in mijn leven”, beseft hij.

Bij het plaatsen van de versierselen voor het huis en de erop volgende drukte is dinsdag de warme maaltijd er bij ingeschoten. “We hebben alleen een paar hard gekookte eieren gehad”, lacht Stien. De schade wordt vandaag goed gemaakt met een bezoekje aan het Pannekoekhuis aan de Bornerbroeksestraat, een geliefd adres voor het echtpaar. Zaterdag gaan Berend en Stien te Riet het allemaal nog eens dunnetjes over doen met een etentje bij de chinees in het centrum van Borne, samen met onder anderen zoon Dick (59) en dochter Maaike (56) en de kleinkinderen Ewald (25), Casper (23) en Sabrina (32) met hun aanhang.

Als Rob Welten na een vermakelijk uurtje weer op de fiets stapt, mag hij een complimentje in ontvangst nemen. “Ik vind u een erg plezierige burgemeester”, meldt Berend te Riet, die in juni zijn negentigste verjaardag hoopt te vieren. Het genoegen is geheel wederzijds. (WP)

 

© BorneBoeit. Op onze artikelen en beeldmateriaal rust copyright.
Voor meer informatie raadpleeg de spelregels.

Deel
De link is gekopieerd naar het klembord!
reageren op deze pagina
Siny Holstra — 28 mrt 2017
Een erg leuk interview van Oom Berend en Tante Stien. Wat een mijlpaal voor dit krasse echtpaar. Ik hoop dat er nog veel goede en gezonde jaren volgen en dat ik nog menig keer bij hun in
Borne op de koffie kan gaan. Ik wens ze dit van harte toe.

Groen licht voor de Vloedbeltverbinding

Woensdag stemde Provinciale Staten in grote meerderheid voor het vaststellen van het Provinciaal...
27-03-2024

Lente: met een gevoel van zekerheid er weer op uit

ADVERTORIAL. Het is lente en het kriebelt weer. Zo ook voor John (echte naam bij redactie...
21-03-2024

Plaatje wordt weer compleet

Het Witte Huis aan de Grotestraat is een van de meest markante gebouwen in Borne. Hier woonde...
20-03-2024

Smartfloor meet risico om te vallen

“Een enkelband … Dat ik dat op mijn leeftijd nog mag meemaken”, grapte de...
13-03-2024

Chaos aan de Oonksweg

Sinds maandag voerde Enexis reguliere werkzaamheden uit aan de Oonksweg. Daarvoor was een...
01-03-2024

Stichting zoekt onderdak voor vluchtelingen

Afgelopen zaterdag was het precies twee jaar geleden dat de oorlog uitbrak in Oekraïne. Al...
29-02-2024