Peter Aerts (46): nog één keer beuken

Nog één keer stapt Peter Aerts zondag in de ring voor een officieel gevecht. De drievoudig kampioen K1-fighting uit Borne nam op 21 december 2013 al afscheid van de wereldtop tijdens het prestigieuze toernooi Glory 13 in het Ariake Colosseum in Tokyo met een nipte nederlaag op punten tegen Rico Verhoeven. Maar een vaarwel voor eigen publiek was er nog nooit van gekomen. Zondag is het zover als Peter Aerts, 'The Dutch Lumberjack', het in de Topsporthal te Almere opneemt tegen de jonge Oekrainer Tsotne Rogava. “Het wordt een beukpartij”, belooft de 46-jarige Aerts.

In Borne kan hij nog rustig met zijn honden een ommetje maken. In Japan is Peter Aerts, op de foto rechts in duel met landgenoot Sem Schilt (rechts), een levende legende die daar na drie geweldige triomfen in de K1-finale niet meer over straat kan lopen zonder hordes fans achter zich aan te krijgen. In het land van de rijzende zon is hij een fenomeen. De geboren Eindhovenaar was twintig jaar een topper in het kickboksen en heeft in Japan zelfs een eigen amateurbond. Zondag wordt het nog een keer menens in een ongetwijfeld hard gevecht van maximaal drie keer drie ronden, waarin hij ondanks zijn voor een topsporter gevorderde leeftijd nog een keer wil laten zien waarom hij een grootheid in de ring was.

Een beetje voor de kick
“Het is ook een beetje voor de kick”, zegt Peter Aerts, “de adrenaline die je ervan krijgt. Ik train nog elke dag, al was dat de laatste zes tot acht weken natuurlijk wel een stuk intensiever. Ik wil nog wel even kijken waar ik nu sta. Vroeger was het natuurlijk absoluut top en ik ben minder snel dan toen, maar geestelijk en lichamelijk ben ik er klaar voor. Het blijft mijn spelletje, het moet lekker lopen en dan gaat het als het ware vanzelf. Ik heb video’s van mijn tegenstander gezien en het wordt zeker niet gemakkelijk. Ik zie wel waar het schip strandt. Het is vooral een kwestie van tactiek. Er zijn veel jongens sterker dan ik, die niet van me hebben kunnen winnen. Als je het goede moment uitzoekt en ze raken jou niet, dan is het goed. Kickboksen is een harde sport, waar veel show omheen zit, maar heel eerlijk. De sterkste en slimste wint.”

Al vindt hij ook dat het echte topwerk minder goed is georganiseerd dan in zijn gouden periode. “Grote bonden zijn er niet zoveel, wel veel kleintjes. De World Fighting League die het gala in Almere houdt en waarvan ik ambassadeur ben, gaat heel groot worden, dat weet ik zeker. Bij de zwaargewichten is het tegenwoordig allemaal wat minder op dit moment. De jongens uit mijn tijd, dat waren allemaal echte sportjongens. In eigen land had ik qua vechten het meest met Badr Hari, omdat hij altijd voor een knock-out ging, Rico Verhoeven is toch meer een puntenpakker.”

Heel gezond
Peter Aerts hoopt als ambassadeur van het kickboksen jongeren aan een mooie toekomst te helpen. De echte talenten aan een fraaie carrière, zoals Murat Aygun in zijn eigen dojo en anderen aan een groeiend bewustzijn. “Kinderen krijgen er enorm veel zelfvertrouwen van, lenigheid en conditie. Het is in veel opzichten heel gezond.”

Zijn kinderen Marciano en Montana zijn ondertussen in zijn voetsporen getreden en hebben na het proberen van andere sporten een keuze voor het kickboksen gemaakt. “Ik kan het bijna niet aanzien als ze klappen krijgen”, bekent de wereldkampioen van 1994, 1995 en 1998, maar ze zijn heel fanatiek en willen hard trainen. En als ze iets heel graag doen, moet je ze dat niet afnemen.”

Peter Aerts zelf is al klaar als actief ringvechter. Tenminste na zondag. “Het is echt de laatste keer dat ik in de ring stap en het ergens om gaat. Ik zal mijn huid zo duur mogelijk verkopen en dan maakt het niet uit of ik win of verlies. Het is alleen al erg mooi dat ik nog de kans krijg echt afscheid te nemen van het Nederlandse publiek.” (WP)