Voetbal niet meer op eerste plaats

Melger Krol (rechts op foto boven) en Ruben de Groot (links) speelden zaterdag hun laatste wedstrijd in het eerste elftal van BSZV de Blauwwitters. Beiden acteerden jaren in de hoofdmacht van de zaterdagclub, die de competitie na een moeizaam seizoen vol tegenslag zaterdag afsloot met de gezien de omstandigheden redelijke zevende plek op de ranglijst van de vierde klasse D. Een week eerder hadden ze na de laatste thuiswedstrijd van BZSV al afscheid genomen op het eigen sportpark.

De zondag dertig jaar geworden Melger Krol stopt, omdat zijn eigen bedrijf te veel van zijn tijd vraagt in combinatie met het spelen van voetbal in een eerste elftal. De timmerman van beroep: “Soms moet je keuzes maken. Ik vind het jammer om te stoppen, maar ik heb lang genoeg gevoetbald en vind het mooi geweest. Ik zal af en toe nog wel een wedstrijd meepikken in een lager elftal, maar die verplichting met twee keer trainen in de week en op zaterdag voetballen is gewoon te veel. En als je het niet meer kunt opbrengen, moet je realistisch zijn en ermee stoppen. Ik heb er jarenlang veel voor gelaten en er altijd rekening mee gehouden dat ik voetbalde. Op een gegeven moment ga je een andere fase van je leven in en komt voetbal op een andere plaats dan voorheen.”

Twaalf seizoenen
Melger Krol maakte twaalf seizoenen deel uit van de selectie van BZSV de Blauwwitters . “De eerste twee jaar deed ik nog geregeld met het tweede mee en zat ik meestal op de bank bij het eerste. Ik zou eerlijk gezegd niet eens meer weten tegen welke tegenstander ik mijn debuut heb gemaakt. Ik ben heel lang spits geweest en heb ook een tijd als nummer tien gespeeld. Naarmate ik ouder werd, hoe meer ik zakte. Ik ben gestopt als verdedigende middenvelder.”

Als je hem vraagt naar de hoogtepunten uit zijn loopbaan, herinnert hij zich vooral een duel met Juliana’32 uit Hengelo. “Ik kreeg in de 85ste minuut de bal geweldig aangespeeld en schoot die met een fantastisch schot in de kruising. Mooi was ook het winnen van een periodetitel tegen Achilles Enschede. Dat was in het eerste jaar van Martijn Veenhoven als trainer. Onder leiding van Theo Booy en André de Groot moesten we een keer om handhaving of degradatie voetballen tegen Blauw Wit uit Holten. Uit hadden we gelijk gespeeld, thuis maakte ik de 1-0, wat de winnende goal bleek te zijn. In al die jaren hebben we eigenlijk jammer genoeg niet zo gek vaak om prijzen gespeeld.”

Het afgelopen seizoen was niet het meest vrolijke voor BZSV de Blauwwitters, dat de competitie afsloot met een 4-1 nederlaag tegen het lager geklasseerde DRC 2012 uit Almelo. “Het is, door veel blessures en een aantal schorsingen, niet geworden wat iedereen ervan verwacht had. Er is daarvoor veel afgekomen op onze trainer Vincent Morsink. Zelf ben ik er ook een half jaar uit geweest met een zware blessure aan mijn knie, die ik in mijn werk hard nodig heb. Toch hadden we met een beetje geluk op het eind zelfs nog een periode kunnen pakken.”

Een warme club
BZSV de Blauwwitters zal hij trouw blijven. “Het is een warme club, ik ben een blauwwit-man in hart en nieren. BZSV heeft moeilijke jaren achter de rug, maar we zijn weer aan het opkrabbelen onder leiding van technische man Job ten Thije en een nieuw bestuur. Ik heb twee kinderen, een van 2,5 jaar en eentje van ruim zeven weken. Ik hoop dat ze voetbal leuk gaan vinden. In dat geval zal ik zeker nog eens leider worden van hun jeugdteam.”

Nog een stuk jonger dan Melger Krol is Ruben de Groot. De 25-jarige verdedigende middenvelder, die de laatste drie seizoenen aanvoerder was van De Blauwwitters, geeft na zeven jaar voetballen in het eerste elftal voorrang aan zijn studie. “Een tijdje geleden ben ik verhuisd naar Enschede en ik wil mijn opleiding Bedrijfskundige Informatie aan Hogeschool Saxion nu prioriteit geven. Het verplichte moet er daarom ook bij mij even af. Het was best lastig om dat voor mezelf te beslissen. Want dit is wel mijn club, waar ik al vanaf mijn vierde voetbal. Op mijn zestiende kwam ik bij de selectie en speelde ik af en toe als rechtshalf. Volgens mij was dat nog onder Hans Twilhaar. In het begin was het vooral voetballen tegen degradatie, op een gegeven moment degradeerden we toch uit de derde klasse en daarna zijn we helaas nooit terug gekomen. Eén keer pakten we een periodetitel, met Theo Booy, dat was een van de hoogtepunten die ik me kan herinneren. Kampioen zijn we jammer genoeg nooit geworden, ook niet met Martijn Veenhoven die na Theo kwam.”

Elke week ander elftal
Ook Ruben de Groot kijkt terug op een seizoen, dat gekenmerkt werd door instabiliteit. “Die blessures en schorsingen hebben ervoor gezorgd dat we elke week met een ander elftal moesten spelen. En dat maakt het lastig, er was geen vastigheid. Maar gezien de middelen waarmee we het in de meeste wedstrijden moesten doen, hebben we het gewoon goed gedaan. Al was het wel jammer dat we het zaterdag zo matig afsloten. Dat was typisch zo’n laatste keer in het seizoen, waarin het allemaal niet meer echt hoefde. En ook nog eens lekker weer…”

De samenwerking met zijn laatste oefenmeester Vincent Morsink is hem prima bevallen. “Een fijne trainer die zelf graag wilde, maar te maken had met een best wel lastige groep. Hij heeft geprobeerd er alles uit te halen. En als we zaterdag hadden gewonnen, waren we zelfs ondanks alles nog vierde geworden. Dan denk ik dat je mag zeggen, dat je het goed hebt gedaan.” (WP)

Foto's © Jacob de Beer