‘Dit kun je alleen met je hart’

Als om 19.00 uur op maandagavond de eerste stemmen door Hertme galmen, is de try-out van Robin Hood -het veelbesproken belevingstheater dat op Hemelvaartsdag haar première beleeft- van start gegaan. “Heerlijk”, verzucht de éminence grise van het gezelschap, “lekker even onderuit.” We strijken neer aan een tafeltje achter de coulissen, met een fraai uitzicht op het rustieke landschap en voor deze gelegenheid volgepakt met ridders en melaatsen, met geestelijken en marskramers.

Relaxte sfeer

Het is een prachtige zomeravond, de temperatuur is aangenaam en wat vooral opvalt: er heerst een heel relaxte sfeer. Iedereen weet wat ‘m te doen staat, de een is nog fraaier uitgedost dan de ander en er wordt gelachen en gekletst. Het werk van Anneke zit er weer bijna op voor vandaag. Vanaf vier uur vanmiddag is ze met haar man Guysz en een team medewerkers in de weer geweest iedereen ‘in de grime te krijgen’ en te voorzien van een pruik, snor, bakkebaarden of een staart.

De kunst van het knopen

Met Anneke praten over haar werk staat gelijk aan luisteren naar een leven vol hoogtepunten. Thuis en in haar atelier heeft ze 4.000 pruiken. “Ik ben de derde generatie van de familie, het is een zorgvuldig opgebouwd bezit,” klinkt het trots. Even later troont ze een platte witte doos mee naar buiten. ‘Snorren 12’ staat er met een viltstift opgeschreven. Als ze het deksel van de doos verwijdert, openbaart zich een van haar schatten: zo’n twintig snorren variërend in kleur en in grootte en allemaal voorzien van een knopspeld met daaraan een genummerd papiertje. “Anders weet ik het niet meer”, lacht ze verontschuldigend. Ze toont ons de kunst van het knopen, puur handwerk, echt vakmanschap.

“Ja, op deze materialen ben ik heel zuinig”, zegt ze, al relativeert ze dat direct met haar opvatting dat dit niet de waarde van haar bedrijf vertegenwoordigt. “Nee, de echte waarde, dat ben je zelf. De manier waarop je met je materialen omgaat en vooral ook de manier waarop je met de mensen omgaat die je gaat grimeren en van ander haar gaat voorzien. Het gebeurt niet zelden dat mensen zich heel kwetsbaar voelen in mijn stoel, je ontneemt hen bij wijze van spreken alle uiterlijk vertoon. Ieder mens heeft een masker, maar ze zijn ook allemaal kwetsbaar in hun onzekerheid. Ik denk dat ik dat het meest interessante vind in wat ik doe. Het is echt prachtig werk, je speelt een spel met mensen en mijn grootste uitdaging is acteurs te creëren die toch dicht bij zichzelf blijven. En daarmee het beste uit hun spel kunnen halen.”

Goede Tijden Slechte Tijden

De carrière van Anneke kende een heel grillig verloop. Zo werkte ze bij de Opera in Luzern en zou ze eigenlijk het werk van haar vader overnemen. Maar ze belandde ook bij Goede Tijden Slechte Tijden, waar ze de make-up unit opzette. Ook was ze actief voor Opera Forum en de Nederlandse Reisopera in Enschede en deed ze haar ding bij diverse producties van Joop van den Ende. En later toch weer terug voor het bedrijf van haar inmiddels overleden vader.

Toen ze een aantal jaren geleden door toeval in aanraking kwam met Kamak in Hengelo, het theater voor acteurs met een verstandelijke beperking, ging er een nieuwe wereld voor haar open. “Dit is echt het beste wat me ooit is overkomen. Dan heb je veertig jaar in het theater geleefd, met de groten der aarde gewerkt, en dan kom je bij Kamak en realiseer je je pas dat het dáár echt is. Dáár moet je de acteurs overtuigen, kun je niet volstaan met een kunstgreep, maar moet alles wat je doet, ook écht goed zijn. Dan denk je dat je alle foefjes wel kent en kom je tot de conclusie dat het helemaal niet zo is. Ik moest terug naar af, tot op de bodem dus. Heel verrijkend!”

Lekker figuurtje

De allergrootste drukte van alledag heeft de inmiddels 68-jarige Anneke achter zich gelaten. “Ik doe nu alleen nog de dingen die ik leuk vind. De rest laat ik aan me voorbij gaan. Hier in Hertme geniet ik ook. Dit is oprecht. We zouden om half vier beginnen te schminken, maar de helft was er al om drie uur. Daar houd ik van, dat is betrokkenheid. Je hebt ook mooie typetjes hier. Zoals de monnik, die heeft een heel mooie kale kop. Of neem broeder Tuck. Die heeft een bos haar van zichzelf, daarover heeft hij nu een soort supercondoom en daarboven zit een soort kransje. Ook dat is een mooie kop geworden. Ja, en dan de bisschop hé… Dat is een zweterig hoge bloeddrukmannetje geworden. Maar man, wat heeft 'ie een lekker figuurtje!”, klinkt het ondeugend.

Ondertussen melden de eerste acteurs zich alweer aan het tafeltje bij Anneke. “Zit mijn haar nog goed?”, zegt de een. “Moet ik nog bijgeschminkt”, vraagt de ander. Anneke gunt ieder haar deskundige blik. “Mooi hè, hier doe je het toch voor? Zoiets als dit kan toch ook alleen met je hart?” (BM)

Meer informatie over speeldagen en -tijden vind je op robinhoodinhertme.nl