‘Maatschappelijke waarde sport beseffen’

Popke ten Hoor is niet langer voorzitter van de Bestuurscommissie voor Lichamelijke Opvoeding en Sport (BLOS) van de gemeente Borne. De 75-jarige preses heeft om gezondheidsredenen zijn functie moeten neerleggen. Jan Gielians volgt hem tijdelijk op, tot duidelijk is hoe het verder gaat met het sportbedrijf en de sportaccommodaties op ’t Wooldrik. “Mijn gehoor stelt me niet meer in staat met meerdere personen tegelijk te communiceren”, vat Ten Hoor de reden samen waarom hij afscheid moet nemen. “Ondanks dure hulpmiddelen die ik heb aangeschaft, ben ik zo doof als een kwartel.”

“Een jaar geleden heb ik al aangegeven dat ik qua leeftijd te ver kwam af te staan van de sport. Je moet je kunnen inleven in de problematiek, het is beter dat er iemand komt die jonger is en die dichter bij de realiteit staat. Ik had graag afscheid genomen als voorzitter op een moment dat er zekerheid was over het sportbedrijf en ‘t Wooldrik, maar de beslissingen daarover zijn steeds doorgeschoven in verband met nieuwe ontwikkelingen. Er komen steeds meer overlegsituaties en als je dan alles niet goed mee krijgt omdat je veel niet hoort, dan is dat geen goede basis, hoe vervelend het ook is. Ik stop daarom in mijn hoedanigheid als verantwoordelijke, maar blijf wel adviseur van de BLOS.”

Schooldirecteur
Popke ten Hoor, voormalig directeur van de basisscholen Casimir (1973 tot en met 1985) en De Hooiberg (1985-2004), maakte in 2003 zijn entree in het bestuur van de BLOS als vertegenwoordiger vanuit het onderwijs. ”Lex Albers was voorzitter en toen hij wethouder werd, vroegen ze mij zijn opvolger te worden. Het waren geweldige jaren. Mede door de ontwikkeling van de Bornsche Maten, waar de sportaccommodaties niet doorgingen en waardoor ’t Wooldrik gerenoveerd moest worden. Achteraf goed, want anders hadden BV Borne en BZSV het wel eens erg moeilijk kunnen krijgen, al weet je dat natuurlijk nooit zeker. Maar ook in de sport speelt het geloof soms nog een belangrijke rol. Bij BZSV heb ik wel eens gezegd dat het geen calimerorol moest spelen, maar meer moest uitkomen voor wat het was.”

“Van meet af aan ben ik betrokken geweest bij de renovatie van ’t Wooldrik en daar heb ik een mooie rol in mogen spelen”, kijkt Ten Hoor terug. “Ik ben er nog steeds trots op dat we de werkgroep hebben kunnen terugbrengen van veertien naar vijf mensen die werkelijk met de zaak bezig waren. Uiteindelijk heeft dat tot prachtige resultaten geleid, want in Borne hebben we geweldige accommodaties voor de buitensport. Ik hoop dat de hele politiek goed kijkt naar wat we met ons allen richting Borne 2030 geformuleerd hebben en dat de plannen voor een multifunctioneel sportpark gerealiseerd worden.”

Happen naar lucht
“Met elkaar moeten we de maatschappelijke waarde van de sport beseffen”, betoogt Popke ten Hoor. “Die is echt ontzettend belangrijk. Het gaat daarbij niet alleen om vrijetijdsbesteding, maar ook om gezondheid en het op alle mogelijke manieren verbinden van mensen. Kijk maar naar de positieve effecten voor de mensen in het AZC en het nut van Borne Werkt! Maar ook de sport moet dat wel kunnen opvangen. In het verleden was het basisonderwijs altijd het vuilnisvat van de politiek. Maar er kwamen geen hulpmiddelen en geen mensen. De scholen moesten het maar doen. Je kunt niet een beetje via de gezondheidszorg naar de sport brengen, maar die moet het wel steeds opbrengen. Tweeverdieners happen in het weekend naar lucht en vliegen heen en weer.”

Hij noemt het voorbeeld van Borne Blijf Fit. “Ik ben er heel trots op dat mensen er terecht kunnen en op wat die club allemaal doet. Maar we moeten wel kijken hoe we de verenigingen kunnen helpen om een antwoord te vinden om dit soort maatschappelijke ontwikkelingen aan te kunnen. Het kan niet zo zijn dat ze het er maar even bij moeten doen. Ook de komst van de buurtcoaches pakt geweldig uit. Wat mij betreft gaan die nooit meer weg. Onder leiding van Gemma Tenniglo ontwikkelen ze zoveel initiatieven, werkkracht en visie, daar mag Borne trots op zijn. Ik vind trouwens sowieso dat er in Borne super wordt samengewerkt.”

Het duurt en duurt
Hij hoopt oprecht dat het sportbedrijf van de grond komt. “Dat moet een compacte organisatie zijn met visie en korte lijnen. Een zelfstandige of nieuwe BLOS die niet langs vijf of zes schijven moet voor het bij de sport zelf terecht komt. Dus deze niet onderbrengen in het Kulturhus, want dan krijg je een tweede gemeentehuis. Ze hadden er vorig jaar al een beslissing over kunnen nemen, want als BLOS hadden we toen alles al in kaart gebracht, tot en met de financiën toe. Het duurt en het duurt maar. Dat is ook een gevolg van het gegeven dat Borne een regisserende gemeente is geworden. Teveel mensen moeten er iets van vinden. Het moet heel simpel blijven: bij wie moeten we zijn, bij welke deur, voor welk probleem?”

Zelf ooit voetballer noodzaakte een blessure hem voor een andere sport te kiezen. Het werd korfbal, waar hij speelde, bestuurde en coachte. Hij vervulde tal van functies bij Groen Zwart en verzorgde opleidingen voor de Afdeling Overijssel van het Koninklijk Nederlands Korfbalverbond (KNKV).

Samen met zijn inzet voor natuur en cultuur leverde het Popke ten Hoor vorig jaar een koninklijke onderscheiding op en werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. “Daar ben ik zeer verguld mee, net als met alles wat ik door de sport heb mogen beleven. Voor mezelf ga ik nu een sabbatical nemen en dan kijk ik wel wat ik allemaal ga doen. In elk geval wandel en struin ik graag in de natuur en ik krijg steeds meer voldoening in het fotograferen, dat is een soort nieuwe hobby van me geworden. Wat ik in elk geval niet meer wil zijn die spanningsvelden. Tot nu toe moest ik altijd een beslissing nemen, nu is het vrijwilligerswerk.”

Kunstgraskorrels
Ongewild doelt hij op de affaire rond de volgens onderzoeken giftige korrels op de kunstgrasvelden in de gemeente Borne. Popke ten Hoor nam geen enkel risico en tekende als eindverantwoordelijke voor een speelverbod van de jeugd. Dat nam niet elke club hem in dank af. “Dat was een van de minst leuke periodes uit al die jaren, mede door de reacties. Achteraf best begrijpelijk, al sta ik tot de dag van vandaag achter die beslissing. De snelheid had echter wat rustiger gemoeten, ook van onze kant. Het was boem, het lag op tafel. Het had even moeten bezinken, maar alles afwegende had ik nog steeds gezegd: sluiten die velden. De gezondheidsfactor speelde heel nadrukkelijk mee, omdat je met kinderen moet oppassen. Die kun je namelijk niet sturen, die spelen op het veld en gaan er op zitten. Ik wilde honderd procent zekerheid en die is er in feite nog steeds niet.”

Het tekent de uit Norg afkomstige Popke ten Hoor, rechtlijnig en direct. “Ik ben een noorderling en zeker op momenten dat ik plezier heb nog meer een Groninger dan een Drent. Je bent voorzitter om uiteindelijk een beslissing te nemen. Ik heb wel geleerd dat je vooral door te luisteren de juiste beslissing kunt nemen. Weet je, als je bij een vereniging een paaltje neerzet, dan willen zes andere dat ook. Je moet overzien wat de consequenties zijn van een beslissing. Op fouten mag iedereen me aanspreken, daar voel ik me ook verantwoordelijk in. Ik heb ook altijd voor het personeel gestaan en zei binnenskamers wel wat ik ergens van vond. Scheld mij maar uit, ik kruip er niet voor weg. Je neemt een besluit of je neemt het niet.”

Popke ten Hoor besluit: “Ik stel altijd wel een doel en ben ik daarvan overtuigd, dan probeer ik daar ook bij uit te komen. Betrokkenheid is daarbij heilig voor mij. Dat geeft energie, levert bevrediging op. Als iets leuk is, zeur je niet. Ik ga dit werk missen, maar het kan niet anders. Als ik doorga, kom ik in een valkuil terecht en komt er een moment dat ze me willen afdanken. Dat wil ik voor zijn.” (WP)