Bijkomen van de Dakar Rally

Terug in Borne kan Mirjam Pol weer even bijkomen van het avontuur van de Dakar Rally in Zuid-Amerika. De veertigste editie van de ultieme uitdaging voor auto’s, vrachtwagens, motoren en quads was een pittige. Volgens velen de zwaarste Dakar Rally in de geschiedenis. “Ja, met gemak”, beaamt Mirjam, die al vijf keer eerder op de motor de uitdaging aanging. “Dat lag aan het terrein, maar ik heb het mezelf natuurlijk ook niet gemakkelijk gemaakt!”

Al op de vierde dag van de twee weken durende beproeving brak de 34-jarige Bornse haar pols. “Ik kreeg een alarm op mijn GPS en keek naar beneden. Op het moment dat ik weer opkeek zag ik alleen nog maar één en al cementstof in een stofwolk van mijn voorganger. Ik nog vol in de ankers, maar het was te laat.” Ze ging onderuit en maakte een flinke smak. “Ik had wel door dat er iets niet goed zat met mijn arm, maar ik dacht: ‘Ach, er zit iets vast. Beetje duwen, trekken en draaien en het is weer over’.”

Ze reed de rest van de etappe, 314 kilometer, gewoon uit. Bij aankomst in de bivak besloot ze toch maar even de medics op te zoeken en haar arm te laten onderzoeken. “Op een gegeven moment komt er nog iemand bij en ik denk: ‘Jou ken ik, jij bent arts. Dit is niet goed.’” Aangeraden werd om foto’s te laten maken, maar Mirjam was er niet meteen enthousiast voor te krijgen. Met een breuk word je door de organisatie uit de race gehaald en daar had ze niet bepaald trek in.

Als tweede gefinisht

De volgende twee etappes reed ze met tape om haar onderarm en pols. “Ik kon het stuur vasthouden, dus …..” Op de rustdag in La Paz bedacht ze dat het misschien toch wel goed was te weten wat er precies aan de hand was en bezocht ze een arts in de stad. Die bevestigde haar vermoeden: een breuk.

Normaal gesproken zou dat gips betekenen, maar de arts begreep dat dit het einde van de Dakar Rally voor Mirjam zou zijn. Blijven tapen en pijnstillers, was het devies. En met gebroken pols en al reed Mirjam Pol de Dakar Rally uit. Ze finishte als tweede in het damesklassement. Blij met het feit dat ze het evenement tot een goed einde had gebracht. De helft van de deelnemers haalt het immers niet door materiaalpech, vermoeidheid of blessures.

In haar eigen team van acht internationale coureurs, vielen er twee uit. Drie kampten er met problemen. Mirjam was er met haar kwetsuren één van. Een andere teamgenoot brak zijn duim en een derde haalde de heup en bovenarm open met een val. “In de ochtend zit je bij elkaar, ziet dat iedereen pijn heeft en dan schiet je gewoon in de lach. Wat zijn we met z’n allen toch in godsnaam aan het doen, denk je dan.”

Hoogst haalbare in de motorsport

De goedlachse Bornse, die zichzelf omschrijft als ‘professioneel levensgenieter’, heeft opnieuw een prachtige prestatie neergezet in de rally, die als de absolute top in de offroad motorsport gezien kan worden. “Andere sporten hebben de Olympische Spelen, wij de Dakar Rally.”

De etappes voerden van de zandduinen van Peru, via het Andesgebergte naar Argentinië. Uitdagende terreinen met zeer wisselende temperaturen, die prachtige plaatjes opleverden. Maar genieten van de omgeving was er voor Mirjam niet bij. “Als je zelf rijdt heb je dat eigenlijk helemaal niet in de gaten.”

Drie keer zat ze er bijna doorheen. Uitputting en slaaptekort eisten hun tol. “In Bolivia hadden we ook te maken met weinig zuurstof in de lucht. Ik zag ze links en rechts van me omvallen!” De motoren startten dagelijks tussen 3.30 uur en 6.00 uur, de briefing voor de volgende dag was pas om 21.00 uur. “Je ligt er op z’n vroegst om 22.00 uur in.”

Nu ze weer thuis in Borne is wil ze vooral veel slaap inhalen. “Het duurt wel een maandje voordat ik weer normaal ben”, weet ze uit ervaring.

Volgend jaar weer? “Ja!”, zegt ze zonder enige aarzeling. “Het is jammer dat ik zo vroeg geblesseerd was. Daardoor heb ik niet echt kunnen racen.” (AJ/BM)