“Je moet verder...”

In het najaar van 2016 besluit Leo Klaver (65) dat hij de Camino naar Santiago de Compostella wil lopen. Hij doet ongeveer 4 maanden over de 2.800 km. die hem scheiden van Vessem tot de pelgrimsstad Santiago de Compostella. De stad is een pelgrimsoord omdat naar verluidt de apostel Jacobus (San Jago) daar begraven ligt. Al vele eeuwen maken pelgrims vanuit vele richtingen de Camino. Leo Klaver ondersteunt zijn verhaal met foto’s die hij tijdens zijn tocht maakte. Ook hield hij iedere dag een blog bij. Uiteindelijk schreef hij een boek over zijn ervaringen.

Leo Klaver vertelt over het begin

“Op 1 augustus 2016 besloot ik dat ik iets moest doen voor mezelf. Ik zat wat op een dood spoor, was ook wat depressief. Ook was ik toe aan iets nieuws. Ik wilde leegte in mijn hoofd. Ook wilde ik weer nieuwe energie opdoen. Op 15 augustus vertelde ik mijn plan aan mijn vrouw Dayenne en op 30 augustus was er een feest in de Jacobuskerk en werd ik gezegend. Mijn pelgrims paspoort voor de tocht was in mijn bezit. Zonder paspoort ben je geen pelgrim. Op 1 september pakte ik de trein naar Vessem, het begin en dat was het. Ik was pelgrim naar Santiago de Compostella.”

Wat doet de tocht met je

“Fysiek is het een zware tocht, je moet fit zijn en dat was ik wel. Aanvankelijk overdenk je van alles wat in je leven voorgevallen is. Ik wandel ongeveer 25 km. per dag in een tempo van 3 km. per uur. Dat is een goed tempo, de meeste pelgrims lopen te hard. Soms doe je langer over een traject omdat de weg even tegen zit of omdat je verdwaalt. En dat gebeurt geregeld.

Je verliest al lopend het besef van tijd, uren verdwijnen door het lopen. Maar je moet verder. Ook heb je bijzondere ontmoetingen tijdens de tocht. Een musicerende non die verder niet mag praten. Een stel Koreanen, een boer met wie ik veel wijn drink zodat ik de volgende dag met een kater opstond. Elke dag gebeurt er wel iets, niet altijd spannend.

Het is geweldig om van alles te overdenken. Als journalist had ik de hele wereld bereist en nu is er tijd voor overdenking. En dan is op een gegeven ogenblik je hoofd leeg. Je bent met iets groots bezig en in het lege hoofd komen dan de gevoelens, de emotie. Ook een zekere devotie ga je merken. Je loopt alleen door het landschap en bent alleen met je gedachten. Ik liep ook wel eens te huilen. Je voelt dat je in de voetsporen loopt van al die duizenden die in de loop van 1.000 jaar de tocht ook hebben gemaakt. Dat is een spiritueel gevoel.”

Praktische zaken

“Onderweg moet je natuurlijk ook eten en slapen. Dat kan in de Refuges en herbergen of kloosters onderweg. Vrijwilligers kunnen je onderweg helpen maar soms moet je jezelf redden. Heel af en toe pakte ik een rustdag maar eigenlijk bevalt dat niet. Je valt uit je ritme en bent even geen pelgrim maar toerist. Je bent ook iedere keer weer blij als je het symbool van de pelgrimsroute, de jakobsschelp, ziet. Soms zit die in de muur, soms in het plaveisel en soms zie je hem helemaal niet. Ook wordt de weg aangegeven door bordjes. Alleen al over de slaapplaatsen valt een boek te schrijven.

Voordeel van het wandelen is wel dat je steeds fitter wordt. Je draagt je rugzak van 14 kg. steeds gemakkelijker. Mijn IPhone en creditcard zijn onmisbaar onderweg. Achteraf gezien had ik de rugzak wat minder zwaar kunnen maken. Soms was je je kleding samen met je lichaam, het droogt wel weer in de zon.

Je moet wel afspraken maken met het thuisfront: wanneer ga je in calamiteiten naar huis? Maak je iedere dag even contact met thuis? Ik houd een blog iedere dag bij. Het scherpt mijn geheugen en het thuisfront weet wat ik doe. Op de telefoon heb ik Google Maps, onmisbaar eigenlijk. Ben je verdwaald, dan zie je zo de weg terug wel weer.

Ik wandel in het naseizoen en heb het geluk dat het weer goed is. De wisseling van de seizoenen is prachtig om te zien. De kleuren in het landschap en de zonsopkomsten zijn veelvuldig gefotografeerd. Ook daarin voldoet mijn telefoon erg goed.

In de Pyreneeën is het wel even lastig . “De pas is dicht” krijg ik steeds te horen. Toch over de pas gegaan maar het was erg zwaar. Je raakt snel onderkoeld. Aan de andere kant word ik met gejuich in de auberge ontvangen. De uitspraak `de pas is dicht` blijkt op het ontbreken van hulpdiensten te slaan.”

Einde van de tocht

”Uiteindelijk kom je in Santiago de Compostella aan. Je ondergaat een onbeschrijflijk gevoel: je hebt 4 maanden geen verantwoordlijkheden gehad, je hebt je toegestaan om van alles te voelen. Herinneringen en ontmoetingen heb je steeds intenser beleefd en gevoeld. Ik hoor daar een jongen ontzettend vals zingen, het maakt me gelukkig. Ik besloot toen zangles te nemen. (Hij speelt al gitaar).”

Weer thuis en dan

“Pas thuis aangekomen begint, hoe gek het ook klinkt, de eigenlijke Camino. Vier maanden heb je zorgeloos genoten van de natuur en ben je op jezelf. Jij bent wat veranderd, je omgeving niet. Hoe ga je daar mee om? Leo Klaver is intussen verhuisd, heeft weer nieuwe opdrachten gekregen, heeft zangles genomen, heeft zijn boek `Never stop looking for soup` geschreven, leeft in het nu en geniet samen met zijn vrouw Dayenne van elke nieuwe dag. Maar je moet er wel het nodige voor doen. In Santiago de Compostella heb ik mensen ontmoet die hun dromen waar willen maken. Ik heb dat ook gedaan.” (AM)