Special Olympic kampioen Maartje Ellenkamp

De Olympische Spelen zijn achter de rug, de afstandskampioenschappen worden nog gereden en de jeugdkampioenschap schaatsen ook nog. Maar in Borne is nog een Olympisch kampioene: Maartje Ellenkamp, twee keer Special Olympic kampioen.

Als haar ouders Maartje beschrijven is ze lief, druk, meestal in haar hoofd en een beetje ongecontroleerd. Ze is ook uiterst sportief: ze skeelert, schaatst, rijdt paard en zwemt (kan niet meer in wedstrijdverband). Ook werkt ze vijf dagen in de week. Kortom: Maartje heeft een druk en zinvol leven ondanks haar beperking.

Twee keer heeft ze inmiddels meegedaan aan de Special Olympics bij het schaatsen. Ze was in Japan en in Korea. Beide keren zijn haar ouders, Herman en Greet Ellenkamp, ook gegaan. Het is toch iets bijzonders als jouw kind meedoet aan de Special Olympics. Maartje, Herman en Greet Ellenkamp vertellen graag over hun ervaringen bij alle Special Olympics waar ze aanwezig zijn geweest.

Maartje Ellenkamp over Japan, Korea

Ze is nu 30 jaar. In 2005, ze was net 17 jaar, ging de uitzending tussen haar en Annelien. De ouders van Annelien vonden hun dochter nog te jong, dus mocht Maartje voor de shorttrack 222 meter, 333 meter en de 500 meter. Maartje Ellenkamp won glansrijk: goud op de 500 meter, brons op de 222 meter en toen ontbrak nog een zilveren plak. Die wilde ze ook hebben en ja, het lukte: zilver op de 333 meter.

Ze had nog nooit gevlogen, dat was wel eng maar ze ging. “Ik heb heel veel geleerd. Ik was nog een echte puber en daar leerde ik rustiger te zijn en met anderen omgaan. Ook voor de eerste keer zonder mijn ouders. Die waren wel meegekomen, maar niet met ons. Ze mochten wel op de tribune zijn en mochten zich ook nergens mee bemoeien. Ik moest veel zelf doen. Dat was wel moeilijk, maar goed voor mij.

Het mooiste vond ik het bij een gastgezin. Daar sliep een jongetje onder de tafel en dat vond ik zo gek. Wij sliepen op dunne matjes onder een dunne deken. ('Wij' zijn Maartje, een coach en een medeschaatster). Het eten was wel gek: pizza als ontbijt, een soort apfelstrudel met ijs en heel veel rijst met groente. Speciaal voor mij hadden ze twee dorpen verderop yoghurt gehaald. Dat was wel lief.

De Japanners spraken geen Engels, we praatten met pictogrammen, maar die snapten ze ook niet altijd. Toen we weer naar Nederland gingen, huilden de Japanners.”

Maartje in Korea

In 2013 mocht Maartje Ellenkamp weer naar de Spelen. Uitzonderlijk want eigenlijk mag je maar één keer meedoen. Omdat er te weinig deelnemers waren, had ze geluk. “Dat was heel fijn, want ik wist nu hoe het er bij de Spelen aan toe ging. Ik was nu niet zo zenuwachtig en veel rustiger. Ik kreeg heel veel pins (zie foto boven) en ik nam ook iedereen op sleeptouw om pins te scoren.

In Korea schaatste ik de lange afstanden: de 1000 meter, de 777 meter en de 500 meter. Bij de 1000 meter won ik brons in 3.08.93, bij de 777 meter zilver bij 2.32.12.

Op de 500 meter ben ik gevallen en ging mijn schaats kapot. De schroef ging er uit. Ik was heel boos en verdrietig want ik kon derde worden. Eigenlijk wilde ik niet verder maar de speaker hielp ook als vrijwilliger. Hij riep het hele stadion op om voor mij te joelen. Dat deden ze. Ik moest de streep over en het joelen hielp me over de streep. Toen werd ik vierde. Van de coach en de begeleiding mocht ik een uur boos en verdrietig blijven, daarna moest het over zijn. Toen mocht ik naar mijn ouders op de tribune.

Guus Hiddink, een held in Korea, had een heel mooi programma voor ons geregeld. We hebben met de trein een heel mooie reis gemaakt waar alles heel mooi verzorgd was. We hebben erg gelachen in de trein want we moesten met z’n tweeën in een heel smal bedje in de trein slapen.” Ook in Korea werden ouders en schaatsers streng gescheiden.

Herman en Greet Ellenkamp, Maartjes ouders

“Als ouders van een kind dat meedoet aan de Special Olympics maak je ook het een en ander mee. We waren in de gelegenheid mee te gaan, gelukkig gingen ook meer ouders van de sporters mee. Je ervaart dan een band, want we hebben allemaal een sportief kind dat ook een beperking heeft. We moesten leren loslaten en dat is moeilijk, zowel voor de ouders als voor het kind. Maar het is noodzakelijk.

Je maakt ook leuke dingen mee: Maartje schaatste eens een wedstrijd, ze verloor haar muts. In plaats van door te schaatsen, ging ze eerst haar muts ophalen en schaatste toen verder. Nee, ze won niet.

Ze was 12 jaar toen ze met schaatsen begon. Skeeleren deed ze al. Vader Herman schaatste wel mee maar was nog geen coach, dat werd hij later vanaf 2010, wel. Op de nieuwe ijsbaan in Enschede mogen geen ouders mee schaatsen, coaches wel.

Bij de Special Olympics zwemmen in Mallorca was Maartje bij de voorbereiding erg nerveus voor de estafette; bang dat ze iets verkeerd zou doen. De geruststelling kwam toen tot haar doordrong dat ze nog een half jaar kon oefenen.

Voor de Olympics kregen wij als ouders ook training, En dat was goed: “Laat de sporter los!” Ouders mochten wel mee, maar niet in hetzelfde vliegtuig als de sporters en niet in hetzelfde dorp. Wij zaten in Japan op 120 km afstand. Je krijgt verbroedering van ouders. We waren met vier Twentse sporters, acht ouders en een vriendin. Met de Shinkansen ( de hoge snelheidstrein) waren we in 30 minuten bij het ijsstadion. Dat stadion was hetzelfde stadion waar ook de gewone Olympische Spelen zijn gehouden.

We kregen ook het advies om in Japan rond te kijken. Dat hebben we gedaan: de kersenbloesem en Mount Fuji hebben we gezien. In Korea ging het ook zo: loslaten en zelf ook rondkijken.

Gestructureerde organisatie

De Special Olympic organisatie is een lerende organisatie. Vooral Korea was door de voorbereiding van Guus Hiddink geweldig, zoiets maak je maar één keer mee. De treinreis van drie dagen voor Team NL was tot in de puntjes verzorgd. Het zorgde ook voor een nog hechtere groep bij de deelnemers, hun coaches en begeleiders.

De ouders gingen drie dagen na de sporters naar Korea. Ook zij groeiden naar elkaar toe door de vergelijkbare verhalen en zorgen rond hun kinderen. Ook de ouders kregen een programma, een bustocht rondom Gangneung en Pyongchang, We zaten in Korea dichterbij de sporters. De voorbereiding en organisatie voor Korea vonden wij beter dan voor Japan. De sporters vormden een hechtere groep, ook in Korea zelf. Het was goed.

De toekomst

Het zit er waarschijnlijk niet in dat Maartje Ellenkamp nog eens meedoet aan de Special Olympics worldgames. Maar op 8, 9 en 10 juni doet ze wel mee met skeelerwedstrijden in de Achterhoek. Waarschijnlijk zal ze daar ook wel weer prijzen winnen die in een van haar drie prijzenkasten bijgelegd worden. (AM)

Foto's © Herman Ellenkamp en © Annemie Mulders