Hoe gaat het toch met Marleen Veldhuis?

In 2014 maakte de Bornse Marleen Veldhuis de oversteek naar Sydney, Australië. Twee jaar eerder sloot ze haar imposante zwemcarrière af op de Olympische Spelen in Londen met een bronzen plak op de 50 meter vrij. “Het was tegelijk ook de mooiste”, zegt ze vol ingehouden trots. “De hele familie zat op de tribune. Prachtig.” Het is hetzelfde familiegevoel dat haar in deze weken weer terugbrengt naar ons kikkerlandje. Daar waar de kerstboom staat bij haar ouders in Zenderen. “Door corona is het inmiddels ook tweeëneenhalf jaar geleden dat ik hier was. Heerlijk weer even.”
 

Eigen bedrijf in zwemcoaching

Toch heeft de inmiddels 42-jarige Marleen haar plek aan de andere kant van de wereld allang gevonden. Samen met man Camiel, die in Sydney een job heeft als manager bij een chemisch distributiebedrijf en hun inmiddels vier kinderen, genieten ze volop van het leven daar. “We wonen op een prachtige plek, dichtbij het strand en kunnen er heerlijk surfen. En bovendien heb ik er ook mijn eigen bedrijf in zwemcoaching, waarbij ik groepen en individuen leer zwemmen in zee, hoe ze moeten omgaan met muien en zo meer. Echt mooi, je hebt daar van die rockpools, zwembaden in de rotsen op het strand. Dus behoefte om terug te keren naar Nederland? Nee, niet echt.”
 

Eten met Femke Heemskerk

De voormalig topzwemster (ze werd olympisch kampioene, meervoudig wereldkampioene, meervoudig Europees kampioene en meervoudig Nederlands kampioene op verschillende disciplines) is nuchter genoeg om haar lange carrière van bijna tien jaar topsport te relativeren. “Het was geweldig, ik moest er destijds ook heel veel voor doen, maar dat alles is voor mij inmiddels een gesloten boek. Als ik de kans kreeg zou ik het honderd procent zeker weer overdoen, maar het kriebelt niet meer. Natuurlijk blijf ik een sportliefhebber en de contacten met de mensen van toen zijn er nog steeds. Deze week ga ik bijvoorbeeld eten met Femke Heemskerk en ook Johan Kenkhuis spreek ik nog regelmatig.”
 

Op de vraag of haar kinderen in de voetsporen gaan treden van hun grote voorbeeld, blijft ze het antwoord schuldig. “Mwah… ik denk het niet, al volgt een van hen nu ook zwemlessen bij me. We zien het wel.”
 

Bruine boterham met Boomkamp-kaas

De komende weken is het voor Marleen en de kinderen in elk geval gewoon lekker genieten bij opa en oma. “Ja, als je naar Nederland komt dan staat de familie toch met stip op 1. Én fietsen in een vlakke omgeving, dat ken je bij ons toch veel minder.” Ietwat verlegen bekent ze even later nog een passie te hebben, die het verlangen naar de ‘oale groond’ onwillekeurig doet aanwakkeren. “Een bruine boterham met Boomkamp-kaas”, zegt ze met de haar zo bekende brede glimlach. Maar schrijf dat maar niet op…” (AJ/BM)