Ricciotti bespeelt platteland én Hertme

Zondagavond belandde het straatsymfonieorkest Ricciotti in Hertme. Eigenlijk niets nieuws onder de zon, want het is inmiddels vaste prik dat de ruim 40 jonge muzikanten in de zomer een gastoptreden verzorgen in het Openluchttheater. Dat weten ook de ruim 400 bezoekers. Velen van hen zijn de zogenaamde ‘groupies’ die jaar in jaar uit willen genieten van hetgeen de jongens en meiden nu weer te bieden zullen hebben. En dat was dit keer nogal wat, zo bleek al snel. Tijdens een wervelend optreden brachten ze een muzikale ode aan het platteland, door henzelf steevast het ‘buitenstedelijk Randstadgebied’ genoemd.
 

Rennend en vliegend het podium op

Zoals gewoonlijk komt het gezelschap iets na aanvangstijd met een touringcar het theaterterrein opgereden, om onder een daverend applaus en al rennend en vliegend haar plek voor het grote podium in te nemen. Even stemmen en amper tien minuten verder gaat het dan los. Dit keer wordt de aftrap gegeven door de veelzijdige soliste Lana Wolf, zelf afkomstig van het Gelderse platteland. Met enkele volumineus gezongen countrynummers (onder andere van Dolly Parton) weet ze het enthousiaste en nieuwsgierige publiek binnen een mum van tijd in de juiste stemming te brengen.
 

Van Bach tot grote bloemkolen

In de stemming voor wat? Ja dat is de vraag, want het programma van Ricciotti valt moeilijk in één kader samen te vatten. De rode draad in alles is in elk geval dat Lana op zoek is naar haar ideale countrypartner, waarvoor zich meerdere muzikanten aandienen. Met allemaal hun eigen muziekvoorkeuren en eigenaardigheden. Zo passeren de Pastorale van Johan Sebastiaan Bach tot Strawberry Fields van de Beatles, en van Sonnevelds’ Het Dorp tot de Grote bloemkolen van André van Duin. Op sommige momenten valt er geen lijn in te ontdekken, maar één ding blijft in alles overeind: muziek maken kunnen ze! Dat de kruising tussen Superman en André van Duin uiteindelijk tot de ideale partner wordt uitgekozen blijkt een cadeautje. Zingend, dansend en zwaaiend met zijn bloemkolen bespeelt hij, staande op de bankjes tussen het publiek, zijn overenthousiaste toehoorders.
 

En zo gaat het door. Hoe leuk en knap blijkt de vertolking van het ‘Old MacDonald had a farm’ te kunnen klinken, om over de Pispot, de Vogeltjesdans en het Oerend Hard nog maar te zwijgen. Het is en blijft een verademing om te zien en te horen hoe deze jonge orkestleden met muziek weten te spelen, er hun eigen plezier uit halen en in staat zijn die vonk moeiteloos op hun publiek over te brengen. De regendruppen tussendoor doen er absoluut geen afbreuk aan. Ook dat hoort immers bij het platteland. Een platteland dat sinds zondagavond meer is gaan leven dan ooit tevoren. (AJ/BM)

Ricciotti