‘Poeh, wat indrukwekkend!’

Nog maar nauwelijks terug van de rit naar Opole, waar de eerste vrachtwagen vol met in Hertme en omgeving ingezamelde hulpgoederen werd gelost, is Rian Jannink-Schabbink nog helemaal vol van emoties. Samen met haar man René en chauffeur Geert Nijland ondernam ze de 12 uur durende reis naar Polen, niet wetende wat hen precies te wachten stond zo dicht bij de grens met Oekraïne, waar het oorlogsgeweld in alle hevigheid is losgebarsten.
 

Overladen met hulp

“Wat een ervaring! Waar moet ik beginnen?”, begint Rian. “Het was natuurlijk de hele voorafgaande week al een en al emotie met die enorme hoeveelheid aangeboden spullen. Mooi, maar ook heel heftig. We hebben net corona achter de rug, met alle geneuzel van voor- en tegenstanders van vaccinatie en noem maar op. Dat voelde als zo’n strijd. En nu dit. We worden weer mensen met gevoel. Wat is dat gaaf!”
 

Politie-escorte

De rit met de vrachtwagen verliep voorspoedig. Een half uur voor aankomst werd er gebeld met Krzysztof, de contactpersoon ter plaatse. “We werden opgewacht door twee politieauto’s. En toen ging het dwars door de stad, een politieauto met zwaailicht ervoor en een erachter. Door alle rode stoplichten. Een belevenis op zich!”
 

De vrachtwagen werd niet geleid naar een van de vluchtelingenopvanglocaties, maar kon gaan lossen bij een ijshal, waar de helpende handjes klaarstonden. “Daar stond ook al iemand van de gemeente ons op te wachten en later arriveerde de burgemeester. “We werden allerhartelijkst ontvangen en de burgemeester nam ons mee op tour door de stad en naar het gemeentehuis. Dat is de plek waar vluchtelingen uit de Oekraïne als eerste aankomen, een warme maaltijd krijgen, eventueel psychische hulp en waar veel studenten helpen om de taalbarrière te slechten. Allemaal vrijwillig.”
 

Emotionele ontmoeting

Het was daar dat Rian voor het eerst Oekraïense vluchtelingen ontmoette. Twee vrouwen met hun kinderen, na een reis van vijf dagen in de auto eindelijk aangekomen in Polen. “Nou, dat was echt… poeh… zo gehuild…” De vrouwen spraken Oekraïens en echt volledig begrijpen wat ze vertelden was er niet bij. “Maar die rauwe emotie heeft geen taal nodig. Ze waren zo wanhopig, de dochter had geen schoenen meer en twee van die trillende huisdieren op hun armen. Zo erg!” Inmiddels heeft Rian de vertaling ontvangen van het gesprek. “Ik moest meteen weer huilen!” En terwijl ze vertelt breekt haar stem alweer. “Treinen met vluchtelingen die beschoten worden, 30 kilometer moeten lopen met een baby op de arm... Je kunt het je niet voorstellen. Wat heftig!”
 

De hulp uit Nederland werd met heel veel dankbaarheid aanvaard. Alle reden voor de families Ezendam en Jannink om vooral door te gaan. “Het is het heel dik waard!” Komend weekend gaan er weer twee vrachtwagens richting Opole. “We gaan door zolang we kunnen.”
 

Een cameraman en journaliste van RTV Oost reisde met het gezelschap mee. Vanavond tussen 19.00 uur en 20.00 uur het uitgebreide verslag.(AJ)