Eindelijk ziet Manon haar moeder

Al zeven weken lang zitten de cliënten van Aveleijn gekluisterd aan hun eigen woonomgeving. Want net zoals bij alle ouderencentra vielen ook daar de deuren in het slot. “Het is een kwetsbare groep mensen, die gevoelig is voor het coronavirus. Dus we konden geen enkel risico lopen”, vertelt Petra Nijhuis (foto in de tekst), persoonlijk begeleider op De Zwaluwborgh. En dat stak haar. Ze ging bellen en vond een gewillig oor bij de gemeente. Vanaf vandaag zorgt een speciaal daarvoor ingerichte ontmoetingstent voor verlichting. Ouders en verwanten van cliënten kunnen elkaar eindelijk weer even in de ogen kijken en er samen een onvergetelijke Moederdag van maken.

‘Je wilt elkaar gewoon even in de ogen kijken’

Manon Slagers is de eerste die op zondagmorgen haar ouders weer zal ontmoeten. Ze is er helemaal klaar voor en staat al een kwartier lang op de uitkijk totdat ze naar beneden mag. “Het valt allemaal niet mee voor hen”, aldus Petra. “Ze worden al wekenlang uit het voor hen zo belangrijke dagritme gehaald, kunnen niet naar buiten, niet naar de winkel en moeten dus de hele dag in hun eigen woonomgeving worden vermaakt. Beeldbellen met thuis is weliswaar mogelijk, maar niet iedereen beschikt over die voorzieningen. En dan nog is het natuurlijk heel anders. Je wilt elkaar gewoon even in de ogen kunnen kijken.”

Ook voor de begeleiders van Aveleijn zijn het tropenweken. Petra: “Ik werk hier nu vijftien jaar, heb er veel meegemaakt, maar deze coronaperiode overtreft alles. Je merkt ook dat iedereen op de tenen loopt en het onderste uit de kan moet halen om het leven van alledag zo goed mogelijk te laten verlopen. Maar als je deze tent nu ziet, ja… dat maakt dan toch wel weer veel goed”.

Sprakeloos

Als de ouders van Manon om half twaalf aankomen, mag ze eindelijk naar beneden. Even later staan ze tegenover elkaar, eigenlijk een beetje sprakeloos. Manon, gestoken in haar mooiste kleding en zelfs een beetje opgemaakt, vertelt heel blij te zijn haar ouders weer te kunnen zien. “En woensdag ben ik ook nog eens jarig, dan word ik 39”, zegt ze vol trots. Moeder Slagers schiet even vol. “Heel fijn dat het zo kan, maar net in deze periode hebben we een aantal verjaardagen thuis die we dus zonder elkaar moeten vieren.”

Dan trekken ze zich gedrieën terug in de feestelijk versierde tent en komt het echte gesprek op gang. Een halfuurtje krijgen ze de tijd voor elkaar. Dan wordt de ruimte weer gedesinfecteerd en kunnen de volgende bezoekers komen. Het zal trouwens de hele middag een komen en gaan zijn van bezoekers en cliënten die er allemaal, en ieder op een eigen manier, een onvergetelijke Moederdag van willen maken. Het is even niet anders. (AJ/BM)