Bornenaar Sabah Farjo in de spotlights in Zwolle

Het is 175 jaar geleden dat de herziene Grondwet werd vastgesteld. Thorbeckes grondwet wordt gezien als de basis van de parlementaire democratie van Nederland. Voor de Provincie Overijssel alle reden om stil te staan bij de historische gebeurtenis en in het bijzonder bij Artikel 1 van de Grondwet: “Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, handicap, seksuele gerichtheid of op welke grond dan ook, is niet toegestaan."

Expositie in het provinciehuis

In het provinciehuis werd afgelopen vrijdag het kunstwerk ‘Op welke grond dan ook’ onthuld met aarde uit alle delen van de wereld om de verscheidenheid van inwoners te benadrukken. Ook zijn er portretten en persoonlijke verhalen van elf Overijsselaars van diverse culturele achtergronden te bekijken. Eén ervan is Bornenaar Sabah Farjo. Hij was vrijdag bij de officiële opening door Commissaris van de Koning Andries Heidema. Ook burgemeester Jan Pierik was aanwezig.

Gevlucht uit Irak

De nu 71-jarige Farjo vluchtte meer dan tien jaar geleden voor de terreur van ISIS in Irak. Als lid van de christelijke minderheid in dat land weet hij helaas maar al te goed dat gelijkheid lang niet overal vanzelfsprekend is. “Het is prachtig dat een verbod op discriminatie hier in de wet verankerd is. Dat is enorm belangrijk! Er was in Irak zo veel leed. Moorden, kidnapping, ik heb het allemaal meegemaakt.” Farjo heeft nog steeds nachtmerries en is inmiddels gediagnostiseerd met PTSS, waarvoor hij in Nederland behandeld wordt. “Ik kan hier langzaam mijn leven weer opbouwen.”

Gelukkig in Borne

Niets dan lof over Nederland en in het bijzonder Borne. “Het is hier zo gemoedelijk. Al mijn buren zijn fantastisch! Ze zorgen voor ons als voor familie. We barbecueën samen en, hoe heet dat... sjoelen samen. We voelen ons hier niet alleen.”

Farjo vindt dat hij enorm geluk heeft gehad dat hij en zijn vrouw in Borne terecht zijn gekomen. “De burgemeester vroeg me vrijdag of ik nog iets nodig heb. “Waarom zou ik iets nodig hebben? Ik woon in het paradijs”, zei ik.” Dat het elders in Europa moeilijker is, beseft Farjo zich goed. “Mijn kinderen wonen in de buitenwijken van Parijs en daar is het echt wel anders.” Maar in Borne merkt Farjo niets van discriminatie. “We voelen ons gerespecteerd.”

De wet en de praktijk

De ambulant begeleider van Farjo, Leon Harmaz (links op de onderste foto), denkt iets genuanceerder over de effectiviteit van Artikel 1 in de grondwet. “Zo gaat het er in de praktijk helaas niet altijd aan toe. In Irak is discriminatie de gangbare praktijk en bieden de wetten daar geen enkele bescherming tegen. In Nederland hebben we in ieder geval het verbod op discriminatie verankerd in de wet. En dat is wel heel wat waard.” (AJ/BM)