Marijke Adams stopt als wijkcoördinator

Vandaag zwaait Marijke Adams af als wijkcoördinator van de gemeente Borne. Geen uitbundige afscheidsreceptie met toespraken en zo meer. “Nee joh, daar houd ik helemaal niet van. Gewoon een gezellige borrel met een aantal ‘vertrouwelingen’ waar ik met heel veel plezier mee heb samengewerkt. En dan is het wel goed. Het is mooi geweest nu, de tijd van het grote genieten breekt aan.”

Luis in de pels

Het is tekenend voor de wijze waarop Marijke de achterliggende jaren in ‘het leven’ stond. Wars van opsmuk en dikdoenerij, maar liever intens en oprecht en dan zo mogelijk zelfs achter de schermen. Erop terugkijkend kan ze er zelf ook om lachen. “Ja, ik denk dat ik voor velen in mijn omgeving geen gemakkelijke was. Ik voelde me vaak een luis in de pels en tegen mijn man Henk zei ik kortgeleden nog dat ik vrees dat de cactussen voor me klaar staan…”

Toch bewaart de in juni 66 jaar geworden Marijke prachtige herinneringen aan haar Bornse periode. De van oorsprong Noord-Brabantse kwam met een diploma Z-verpleegkundige op zak in 2002 bij het Sociaal Cultureel Werk. “We werkten toen nog vanuit het voormalige klooster aan de Stationsstraat en ik stortte me als sociaal-cultureel en welzijnswerker op bijna alles wat er voorbijkwam in het dorp. Een mooie tijd, die al snel tot allerlei onverwachte wendingen leidde.”

Kulturhus

Het was namelijk ook de periode dat het Kulturhus in de steigers kwam te staan en er dus ook organisatorisch veel gebeurde. Meerdere partijen werden tot elkaar ‘veroordeeld’ en in gezamenlijkheid werden er nieuwe werkafspraken met de gemeente gemaakt. “Via de weg der geleidelijkheid - al ging het sneller dan verwacht - kreeg ik er steeds meer taken bij. Of beter gezegd: ik pakte het gewoon op. Er was immers genoeg werk aan de winkel; of het nu ging om veiligheid, om jeugd- en jongerenwerk of, zoals de laatste jaren, om wijkgebonden activiteiten die voortvloeiden uit Borne 2030.”

Met name in die laatste rol voelde Marijke zich in haar element. “Heerlijk. Het contact met mensen en het vertrouwen dat je van hen terugkrijgt. Samen zoeken naar oplossingen voor soms heel kleine problemen die door de afstand tussen gemeente en inwoner vaak groter lijken dan dat ze zijn. Of het nu om nieuwe aanplant gaat in een straat, een speeltoestel voor kinderen in de buurt… bedenk het maar. Daarin een verbinder kunnen zijn voelt geweldig. En niet zelden blijkt dat de oplossing gewoon op straat ligt, maar dat je er wel even voor moet bukken. Ik denk dat daarin mijn kracht lag.”

Sparren en feedback krijgen

Toch was het voor Marijke niet altijd even gemakkelijk. “Nee, ik heb heel veel gezwommen, gesparteld en gesprokkeld. Voelde me vaak alleen staan en miste in eigen huis bij veel anderen de overtuiging en het teamgevoel. Het kunnen sparren en feedback krijgen. Door samen te werken word je immers veel beter en kun je veel meer. Zo ben ik ook een groot pleitbezorger van onderlinge bewonerscontacten. Mensen moeten veel meer met elkaar optrekken, elkaar stimuleren en steunen. Het solistisch eenrichtingsverkeer naar het gemeentehuis eindigt niet zelden in een dood spoor.”

“Wat ik er wél van heb geleerd”, zo vervolgt ze, “is dat je door inzet veel kunt bereiken. Je niet snel ergens te min voor voelen, maar er gewoon voor gaan. Daarin heb ik de afgelopen jaren mijn weg wel gevonden. Ik zou dat ook aan anderen willen meegeven. Overal kun je wat aan doen, als je maar wilt!”

Op de vraag waar Marijke Adams het meest trots op is, blijft ze het antwoord schuldig. “Dat weet ik niet”, zegt ze. “Zo zit ik ook niet in elkaar. Bovendien houd ik niet zo van pochen. Veel liever creëer ik achter de schermen iets dat de bewoner vooruithelpt. Daar gaat het uiteindelijk om. Ik ben ervan overtuigd dat dat proces ook morgen zal doorgaan. Mijn opvolger Brenda Jansen staat klaar, het kaartenhuis valt heus niet in elkaar. Wat dat betreft was ik maar een passant.”

Op de slotvraag wat ‘morgen’ voor Marijke betekent, kan ze een glimlach niet onderdrukken. “Eerst even helemaal niks. Ik ga de punt zetten en alles loslaten. Bovendien boetseer en wandel ik graag en heb ik kortgeleden zelfs een e-bike gekocht. Van verveling is dus geen sprake. En dan zijn er natuurlijk nog Henk, de kinderen en kleinkinderen. Nee, voor het zwarte gat ben ik helemaal niet bang.” (AJ/BM)

Op de foto boven links Brenda Jansen en rechts Marijke Adams