Lang tafelen tussen koeien en klaver

Een dag na de langste dag van het jaar is de dag iets korter, maar de tafel langer dan ooit. In een groen, dampend weiland in Twekkelo, geurt het Twentse landschap nog na van de zomerse regenbui die net is gevallen. Op het zandpad dat het gras doorkruist, rennen zwarte schoenen en witte gympen van de keukenbrigade heen en weer. In een prachtig groen weiland zitten 260 mensen aan een van de langste tafels die Twente ooit gezien heeft. Ze lachen, eten, proosten en zingen uit volle borst ‘Lang zal die leven’ voor een jarige gast ergens halverwege de tafel. Alsof het leven zelf vandaag een feestje is.

Langste tafel

Op zondag 22 juni vond de allereerste editie van De Langste Tafel plaats – een samenwerking tussen restaurant Dorset uit Borne en De Koeien van Jelle. In een weiland in Twekkelo, waar normaal gesproken alleen gras groeit en koeien grazen, verrijst een feestelijke tafel van honderden meters lang. De setting is eenvoudig, het decor ongerept, en dat is precies de bedoeling. "Er is hier niets,” zegt Willem Dankers, chef en eigenaar van Dorset. "En dat is precies wat het zo mooi maakt. We willen geen perfectie. We willen een middag organiseren die we zelf ook leuk zouden vinden.” En leuk werd het. Onder begeleiding van tien gangen topgastronomie, bijpassende wijnen en een losse DJ-set ontstond een middag die niet te regisseren was, en juist daardoor zo onvergetelijk werd.

Regendans

Even voor aanvang trekt een korte, maar stevige bui over Twekkelo. Kitty, de vrouw van Willem, vertelt: "We hadden mensen gewaarschuwd. Misschien komt er regen, je kunt schuilen onder de bomen of het gewoon nemen zoals het is.” En het werd het laatste. Op het moment dat de eerste druppels vielen, zette de DJ ‘It’s Raining Men’ aan, en de gasten dansten. In de regen. Op het gras. Lachend en juichend. Kitty: "Dat maakt het leuk. We doen wel vaker gekke dingen, maar dit is echt uniek.”

Koeien van Jelle

Het idee voor dit evenement ontstond spontaan, tijdens een eerder diner op de Delle bij De Koeien van Jelle, een boerenbedrijf bekend van hun Lagervelder-runderen. In coronatijd bakten Willem en zijn team hamburgers van Jelles koeien; de samenwerking groeide uit tot een vriendschap. En toen dit idee ontstond, werkten de boeren zonder aarzelen mee. "Een week geleden pas lag de locatie vast,” zegt Kitty. "We hadden schaduw nodig, en ineens bood een loonbedrijf uit Twekkelo zijn weiland aan. Alles klopte.”

Het tegengif van vandaag

De gasten komen uit Borne, uit Enschede, uit Delden, Hengelo en verder. Sommigen vieren een verjaardag, anderen gewoon het leven. Een moeder vertelt: "Ik heb dit mijn zoon cadeau gedaan. Gewoon samen een middag lang tafelen in het gras. Het imperfecte is juist perfect.” Een andere gast vult aan: "Ik zag vanochtend nog op tv een item over de oorlog en Iran. Dan wil je gewoon even weg. Dit is zo’n plek. Dit is het tegengif van vandaag. Er is al genoeg pessimisme in de wereld.”

Verbinding door eten

Kitty knikt als ze het hoort. "Dat is precies wat we willen. Eten verbindt. We serveren gerechten die je moet delen, waardoor je vanzelf in gesprek komt. Zelfs als je met een eigen groep komt, schuif je ook aan bij anderen. En dan gebeurt het vanzelf. Je praat, je lacht, je deelt. Dat is ons vak. Dat is horeca.”

Ondertussen dendert de keukenploeg van Dorset onverstoorbaar door. Over het zandpad, door de berm, langs de tafel. Het team werkt zich uit de naad. Tien gangen, perfect bereid, uitgeserveerd in een weiland. Geen gemakkelijke opgave. "Het niveau van Dorset hier neerzetten, dat is de uitdaging,” zegt Willem. „Maar met dit team lukt het.”

Een tafel die blijft hangen

Als de avond valt, is er geen twijfel mogelijk: De Langste Tafel was een succes. Niet alleen door het eten, de wijn of het uitzicht. Maar door de sfeer, de mensen en de onverwachte momenten. Een tafel in een weiland, een regendans op nat gras, een jarige job, honderden stemmen in koor. En een gevoel dat je maar zelden hebt: dit was precies goed.

Wat begon als een idee in een boerenstal, eindigde als een ode aan het leven, het samen zijn en het Twentse buitenleven. En misschien is dat wel het mooiste van allemaal: soms is een tafel meer dan een plek om te eten. Soms is het een plek om het leven te vieren. (AJ/KDS)