‘Yes, de kop is eraf!’

Om één uur donderdagmiddag gingen de poorten van het Openluchttheater in Hertme al open. Het is Hemelvaartsdag, maar vandaag vooral ook de dag van de première van Robin Hood, het in de voorbeschouwingen al veel geroemde belevingstheater. Een dag ook om door een ringetje te halen, met een stralende zon, perfecte temperaturen en een uitverkocht huis. Vijftienhonderd bezoekers die de moeite hebben genomen om naar Hertme af te zakken en zich daar aan allerlei Middeleeuwse taferelen te gaan laven.

Geschiedenisboekjes

De Robin Hood-dag start met een gevarieerde markt op het voorterrein, waar een heel kampement is opgeslagen, gevuld met mensen die zo uit de geschiedenisboekjes weggelopen lijken te zijn. Ze doen spelletjes, verkopen handelswaar en nodigen het toestromende publiek uit zoveel mogelijk mee te doen. Rond een uur of drie is het al écht druk, de gelukkigen die een kaartje voor vandaag hebben kunnen bemachtigen -waaronder ook vele gezinnen met nog kleine kinderen- lijken niets van het gebodene te willen missen. Twee uurtjes later wordt iedereen aangespoord een plekje in het theater op te zoeken, want het spreekwoordelijke doek gaat zo op.

Gewoon super

Voor Bernadet Wieffer, de voorzitter en drijvende kracht van de werkgroep Robin Hood (foto hierboven), hét moment om bijna juichend op een van de bankjes neer te ploffen. “Yes”, klinkt het, “de kop is eraf. We draaien nu echt en alles loopt zoals het lopen moet. Heerlijk!” Bernadet, voorzien van ‘een oortje’ en portofoon en net zoals alle bijna 125 vrijwilligers gestoken in een opvallend groen T-shirt, straalt met haar hele gezicht. “Twee jaar geleden zijn we met dit project gestart, niet wetende waar we zouden uitkomen. We hebben contracten opgesteld, regeldingen voorbereid, ons verhaal laten indalen bij mensen die we nodig hadden en pas een jaar geleden zijn we voor het eerst met onze ideeën naar buiten getreden.” En kijk nu eens wat hier gebeurt… Gewoon super”, klinkt het trots.

Immens vertrouwen

Ondanks het feit dat Robin Hood een megaproject is geworden, bleef Bernadet altijd met beide beentjes op de grond. “Je moet je ook vooral niet gek laten maken, gewoon je eigen ding blijven doen en geloven in je eigen kunnen. En ja, een immens vertrouwen hebben natuurlijk in het topteam van medewerkers die ook hun stinkende best doen om het onderste uit de kan te halen. Zorgen over een financiële haalbaarheid heb ik daarom geen moment gehad, wel de zorg of de mensen, het publiek, het allemaal wel zouden waarderen. Wordt het wel druk? Krijgen we een goede pers? Hebben we vier dagen regen of wordt het een hittegolf? Van dat soort dingen…”

De antwoorden op al deze vragen zijn inmiddels bekend. Het is gelukt en voor Bernadet alle reden al weer heel voorzichtigjes over een volgend project te gaan mijmeren. “Maar dat duurt nog even hoor”, klinkt het alsof ze wil zeggen: ‘maak je nog geen zorgen’. Dan staat ze op, straks is het pauze. Dan komen de 1.500 mensen het voorterrein weer op. Voor wat drinken, een patatje, een sanitaire stop of gewoon om weer even de benen te strekken. “The show must go on”, klinkt het en weg is ze.

Als ruim een uur later de show voorbij is, kan ze helemaal gerust zijn. Het publiek bedankt de spelers met een ovationeel applaus. Het heeft genoten en een van de bezoekers zegt kernachtig wat velen denken: “Wat doen ze hier in Hertme toch altijd mooie dingen.” (BM)