Nathalie Baartman op dreef

Waar anders dan in Borne kan Nathalie Baartman haar try-out geven voor het optreden aan het Amsterdams Kleinkunst Festival (AKF). Een vertrouwd dorp, vertrouwde mensen en in een kleine zaal: de Synagoge. Voor het eerst speelt ze met een band, haar vriendin Tessa Zoutendijk, viool, en twee leden van Caramba, Erik van Loo, contrabas, en Marcel van der Schot, accordeon.

Lang, slank, muzikaal, beweeglijk en expressief als ze is, lijkt het programma haar als gegoten te zitten. Haar optreden is een mengeling van ontwapenende humor over haar jeugd en haar leven. Haar liedjes komen recht uit het hart. Ook haar begeleiders zijn haar vertrouwd en al goed op haar ingespeeld. Als het gaat om een try-out, dan is een losliggend snoer de enige stoorzender. Ook daar wordt soepeltjes mee omgegaan, het lijkt als een onderdeel van een act.

Het programma

Na de verwelkoming door Stevine Groenen komt Nathalie op: “Heb je er wel zin in Borne?” Uiteraard heeft de volle zaal er zin in. In de zaal zitten ook vrienden en bekenden van Nathalie. Dat kan zowel een voordeel als een nadeel zijn. Nathalie Baartman maakt er een voordeel van. Ze heeft ook zo iets ontwapenends over zich dat je onmiddellijk gelooft wat ze zegt over bijvoorbeeld haar eerste optreden op de middelbare school. “Geen succes” zegt ze daarover zelf.

“Heb je gezien dat ik op de voorpagina sta?” Uiteraard heeft men dat gezien, maar haar verbazing lijkt oprecht. Dan stelt ze haar band voor. Ze is er trots op dat zulke goede musici haar begeleiden. Erik van Loo en Marcel van der Schot spelen beiden in de band Caramba van Joris Linsen. Tessa Zoutendijk bewaakt de Oost-Europese kant van de muziek.

De liedjes van Nathalie Baartman zijn door haarzelf geschreven. De muziek in eerste instantie ook maar de arrangementen zijn in samenspraak met de bandleden gemaakt. Vanaf februari is samen gerepeteerd. Nathalie Baartman is gevraagd om een avondvullend programma te maken voor het Amsterdams Kleinkunst Festival. Wat in de Synagoge wordt beluisterd, is het programma.

De bandleden hebben echt veel zin in zowel deze try-out als in de uitvoering zaterdag aanstaande. Nathalie Baartman zal niet altijd in deze samenstelling optreden, het lijkt eenmalig.

De liedjes

Haar eerste lied: Vroeger. Het gaat over teruggaan naar je geboortestad. Het tweede lied is in dialect: Ik hold van oe. Zo gaat het de rest van de avond, een mengeling van liedjes die zowel in dialect als in het Nederlands worden gezongen. De meeste liedjes hebben liefde als ondergrond: liefde voor de mensen, liefde voor je geboortestad, liefde voor je kind en familie.

Als ze zingt over vluchtelingen in een protestlied wordt in de aankondiging iets kolderieks gezegd over: “Zittend op een bankje naar de hertjes te kijken en dan komt er toch later een protestlied uit.” De inhoud van dat protestlied komt dan weer recht uit het hart. Het raakt ook de luisteraar. Nathalie geeft aan dat iedere vluchteling een eigen verhaal heeft. En dan: “Zachte krachten komen op. Ik geloof in Nederland.”

Inmiddels is ook bekend dat zij een opvolger heeft gemaakt van het bekende lied van Normaal: Oerend Hart. Haar lied gaat over Bertus die op wonderbaarlijke wijze wakker wordt op de Intensive Care en meteen op zijn Norton naar huis wil. Het lied is waard om een grote hit te worden.

Het Balkandeel wordt deels gedragen door Tessa Zoutendijk, volgens Nathalie Baartman de bewaker van deze muzieksoort. Het is aanstekelijke muziek, zowel de bandleden als Nathalie Baartman geven zich volledig aan de melodie over. De zaal geniet mee, het is lastig stil te blijven zitten.

Dan haar lied over ons eigen dorp: Boorn. “Omdat je altied wel kunt hoor’n, dat ik geboren ben in Boorn”. Het lied wordt ook als toegift nog eens gezongen. Zullen we er maar het officiële Bornse dorpslied van maken? (AM)

(Foto boven van links naar rechts: Marcel van der Schot, Tessa Zoutendijk, Nathalie Baartman en Eric van Loo)