Honderden en nog eens honderden mensen hebben zaterdagmiddag gebruik gemaakt van de mogelijkheid om zelf binnen te kijken bij Het Spanjaard. Waarschijnlijk nieuwsgierig gemaakt door alle foto’s die inmiddels in omloop waren, wilden ze dit pand van binnen nu wel eens met eigen ogen zien. Een rondleiding, een vraag stellen, uitleg krijgen, het behoorde allemaal tot de mogelijkheden. Heel veel medewerkers stonden er klaar voor om dat te doen.
Alom werden waarderende woorden gehoord over hoe het pand aan de binnenzijde is vormgegeven. Met, zoals al eerder aangegeven, heel veel verwijzingen naar de oorspronkelijke functie van het gebouw en de relatie tot de textielindustrie. Klein detail als voorbeeld: zelfs veel bloemstukjes hadden een originele houten weefspoel als bodem. Maar ook de wandbekleding met foto’s van de vroegere fabriekshallen met weeftoestellen en andere machines, als ook weefpatronen in de glazen afscheidingen zorgen voor de industriële sfeer van weleer.
Spectaculair was de mogelijkheid om met een 3D-bril in Het Spanjaard rond te kijken en zo alle ruimtes, etages en zelfs de trappen te ervaren. Velen maakten dan ook van de gelegenheid gebruik om op die manier rond te kijken. Een mooie techniek ook om een eventueel zelf te bouwen pand op die manier te ‘beleven’, zelfs voordat er nog maar één muur van is gebouwd.
Rob Meijer, oud-werknemer Spanjaard
In 1969 was Meijer werkzaam bij reclamebureau De Zuil in Enschede. Hij had zichzelf voorgenomen om niet te lang bij één bedrijf te blijven werken en solliciteerde, na daar drie jaar te hebben gewerkt, om die reden bij Spanjaard. Dit bedrijf was inmiddels in handen van Nijverdal Ten Cate en dus moest hij naar Almelo, waar de hoofdvestiging zat, voor een gesprek. Vanaf toen begon hij in Borne aan de Stationsstraat in het gebouw dat toen nog naast De Spanjaard stond als assistent-reclamechef. Daar werd de reclame bedacht voor de Cinderella en Rheumanella lakens, de Kenmore overhemden en de Teddy luiers. Het budget van alleen al de reclameafdeling bedroeg in die tijd het astronomische bedrag van drie miljoen gulden. Echter, ieder product had zijn eigen reclamemanager en van enige afstemming tussen die heren was geen sprake. Gevolg: negatieve bedrijfsresultaten met uiteindelijk in 1973 de sluiting van Spanjaard tot gevolg.
Vanmiddag was Meijer ook op de open middag. Hij heeft in eigen beheer een boekje uitgegeven over zijn werktijd tot half 1970 bij Spanjaard en bood de huidige gebruikers van het pand er een exemplaar van aan. Mooi was om te horen dat er vroeger tussen Het Spanjaard en het hoger gelegen pand ernaast waar hij werkte een doorgang was met een trap van wel vier meter breed. Op de reclameafdeling keken ze als het ware vanuit een zekere hoogte neer op de straat die voor het pand langs liep.
Sem Kuipers, toekomstig architect?
Deze 15-jarige Havoscholier was met zijn vader en oma en opa op bezoek op de open middag. Hij heeft zijn profiel op school zo gekozen dat het hem de mogelijkheid biedt om bouwkunde te gaan studeren. Hoe zou zo’n jong iemand reageren op een oud gebouw dat, via een proces van vernieuwbouw, een herbestemming krijgt?
Het antwoord was helder. Sem gaf aan het een mooi gebouw te vinden en bracht veel waardering op voor het hergebruik. "De buitenkant doet wat anders verwachten dan wat je binnen te zien krijgt." Net als vrijwel alle andere bezoekers vond hij de verwijzingen naar het verleden van het gebouw heel erg mooi geïntegreerd in de uitvoering. En daar waar hij al een andere mening was toegedaan, was dat vaak een kwestie van verschil van smaak. De moeilijkheid om uitgaande van een bestaand gebouw te werken speelt daarbij een grote rol. Zelf ziet hij zich liever een gebouw van het begin af aan ontwerpen. Tijdens de rondgang heeft hij van een van de medewerkers van Het Spanjaard een naamkaartje gekregen, zodat hij contact op kan nemen om te zijner tijd een snuffelstage bij een van de bedrijven die in het gebouw zijn gehuisvest te gaan doen.
Noabers kregen eerder al een uitnodiging
Al op de ochtend van 1 september was er aan de noabers van Het Spanjaard de mogelijkheid geboden om het gebouw te komen bezichtigen. Op een besloten bijeenkomst werden zij onthaald. Deze geste is door hen bijzonder gewaardeerd! Als blijk van hun goede wensen voor de bedrijven die er zijn gehuisvest gaven zij gezamenlijk een windlicht. Hierbij stond de wind symbool voor: wij hopen dat het u voor de wind zal gaan. Het licht symboliseerde de wens dat de vlam zal blijven branden. (HvR)
© BorneBoeit. Op onze artikelen en beeldmateriaal rust copyright.
Voor meer informatie raadpleeg de spelregels.